Schijt

Natuurlijk keek ik ook. Ik ben geen uitzondering, ik hoor niet tot die schijnheilige semi-intellectuelen die op social media doen alsof ze niet weten wie deze mensen allemaal zijn of zogenaamd ver boven dit soort pulp tv staan. Ik was nieuwsgierig en ook een beetje ontsteld (op een sensatiebeluste manier, dat geef ik toe), want de heer A.B. was de grote kindervriend, de grapjas, de sentimentele vader met het gouden hart, en was het niet fijn voor mevrouw L. de M. dat ze weer liefdesgeluk had gevonden met die man die een beetje op een makelaar leek of op van die popivaders vroeger op het schoolplein die zich wèl een Landrover konden veroorloven en je dat maar al te graag lieten zien. Dus ja, dat was schrikken, ik schrok van het mooie Instagramplaatje dat zo abrupt en zo definitief in tweeën scheurde, een totaalruptuur, zou de verloskundige zeggen, maar vooral schrok ik omdat ik er zelf zo in geloofd had. Ik keek ernaar met verbijstering, maar ook met een bijna pervers genoegen. Want welke vrouw van mijn leeftijd heeft zoiets nou nooit meegemaakt? 

'Aan de galg met die kerels', riep ik dus, want of het nou tot een veroordeling komt of niet, ze zijn alles kwijt en die voldoening is de meeste vrouwen niet gegund.

Maar nog voor de avond om was had ik er al genoeg van. Elk programma was aan het herkauwen, met elk een strafadvocaat en een psycholoog aan tafel. Iedereen buitelde over elkaar heen om te laten zien dat zij geschokt waren en dat ze nooit iets hadden gemerkt. Elk programma liet intussen maar één ding zien: hoe slecht de mens in wezen is. Dat je je leven lang met je leugens en bedrog kunt leven, zonder scrupules, zonder enig moreel besef. Dat je vrouw in diezelfde leugen blijkt te leven, 10, 15 jaar lang. Dat je baby-daddy ineens een monster blijkt dat naar Dubai vlucht omdat hij hier de straat niet meer op kan, maar die jij zelf helemaal niet meer herkent. Maar rouwen om jezelf, dat mag je niet, zelfs dat word je afgenomen, dat is niet politiek correct. Je krimpt in elkaar van pijn en vernedering en het hele land kijkt mee. En oordeelt.

Ik werd er treurig van en zapte naar een oude film met Zac Efron toen hij nog niet zo glad en gebronst was en Matthew Perry toen hij al pafferig was van de drank. Ik aaide de kat die voor pampus op mijn schoot lag, zo diep in slaap dat hij met zijn kont bijna van mijn schoot afgleed. Op zijn vacht kan de poepbacterie zitten, had ik die ochtend in de krant gelezen. En daarom raadde de man, die specialist was in dat soort zaken, het af om je kat of hond op bed te laten slapen. De poepbacterie ging van zijn anus naar zijn tong naar zijn mooie zwartglanzende vacht naar jouw bed. Met alle vreselijke gevolgen van dien.

Dat is wel het minste probleem in mijn bed, dacht ik toen we samen levensmoe de trap opklommen naar het slaapboudoir. Laat ze allemaal de schijt krijgen, zuchtte ik, en pakte mijn kruiswoordpuzzel, terwijl de kat zich tegen mijn knieholtes aanschurkte en zijn anus ging wassen.