Voor altijd

Het wicht en de Jongen zitten in een Amsterdams hotel. Ze hebben 1 jaar, zei ze. Er worden grootse, zwaar romantische cadeaus uitgewisseld en ik zie foto's van ontbijt op bed voor minstens 5 mensen voorbij komen. Aan haar vinger schitteren de roze steentjes van de ring. 

Meis, denk ik, wat moet je als jullie 10 jaar 'hebben'. Maar zover zijn we nog niet, de meeste van deze prille jonge mensen relaties duren niet langer dan 2 á 3 jaar, dan is de verliefdheid weg en komt het leven om de hoek kijken. Als ik deze gedachte in mijn oogopslag of een onbedoelde zucht leg, roept ze me toe dat dit voor altijd is. 'Voor altijd, mam!' 

Dan wordt ze boos op me, geeft me een stomp, een duw. 'Of denk je soms van niet? Waarom denk je van niet?' 'Ik geloof je', zeg ik. 

En dat doe ik ook. Ik geloof dat de intentie er is. Ik hoop het ook, want het is een lief stel, ik zie hoe blij ze zijn met elkaar. En ik probeer uit alle macht mijn cynisme, mijn levenservaring, mijn bittere gevoelens, naar de achtergrond te duwen. Kijk naar B en G, zegt ze. En ja, mijn buren zijn al vanaf de middelbare school samen. En ik hoor de liefde in hun stemmen. Het kan, natuurlijk kan het. Geloof in de liefde.