Water

Twee jaar lang voelden we ons onveilig (de een wat meer dan de ander) door een wereldwijd verspreid virus. We voelden ons in onze vrijheid beknot (de een wat meer dan de ander) vanwege de maatregelen tegen de verspreiding van dat virus. Nu worden we ineens met echte onveiligheid en echte onvrijheid bedreigd. Alsof God, zou hij bestaan, ons wil straffen voor ons eeuwigdurende geklaag en gezeik in een land dat allang niet meer weet wat onvrijheid nou eigenlijk echt is. We hebben immers geen dictatuur, geen oorlog, en er is geen reële angst om het verlies van huis, voedsel en je leven.

In de teamvergadering is het business as usual. Op Facebook worden verjaardagen gevierd, eigen boekuitgaven en optredens gepromoot, eindelijk, het mag weer! Ik zie mooie foto's voorbijkomen van een zonnig, stil Nederland, maar ook van het hossen in Oeteldonk. En mijn enige gedachte is: moet ik toestaan dat mijn dochter over 2 weken naar Tsjechië gaat.

Ik lees dat de bewoners van Antwerpen al bezig zijn met hamsteren. Geen wc-papier dit keer, maar water en kattenvoer. Ik lees ergens wat je moet doen bij een nucleaire aanval. Ga naar de kelder, staat er. Maar in de vinexwijken van Nederland is de kelder allang geen onderdeel meer van de woning, ik mag blij zijn, en dat is dan voor het eerst, dat ik een badkamer zonder raam heb.

Een angsthaas ben ik, een regelmatig lezer van mijn verhalen heeft dat allang geconstateerd. Ben ik de enige? Waarschijnlijk niet, gezien die lege schappen in België. En waar ligt de grens tussen een angsthaas en een visionair? Ik zoek geruststelling, net als mijn kinderen, net als ik dat als kind bij mijn ouders deed. 'Komt er oorlog', vroeg ik in 1973 aan mijn moeder voordat ik op de eerste autoloze zondag over het asfalt achter ons huis ging rolschaatsen. Ik voelde spanning, maar wist niet wat er aan de hand was, geen Instagram, geen TikTok. 'Dit is gewoon een maatregel om het benzinegebruik terug te dringen', zei mijn moeder. Helemaal gerustgesteld was ik niet, maar omdat er toen niemand protesteerde, zakte dat al gauw. 

Nu is er niemand die me geruststelt en ik weet dat ik mijn kinderen niet met mijn angsten moet opzadelen. Dus ik zwijg. Ik zie het gewone leven aan mij voorbijtrekken en denk: toch maar water inslaan dan? Of zal het allemaal zo'n vaart niet lopen? Dat dachten ze immers ook in 1939. En niet te vergeten in het memorabele 2020, toen de vrijheid van de naoorlogse westerse burger ernstig werd bedreigd met de verplichting van mondkapjes, afstand en QR codes. En ook toen ging carnaval voor.

Eerst maar eens tanken. Nu het nog kan.