Back home

De eikel is boos. Hij heeft gegeten, gedronken en geslapen, dus nu wil hij naar buiten. Maar ik aarzel. We zijn nog maar net voorzichtig hersteld van een nervous catlady breakdown en vinden dat hij daar wel eens rekening mee mag houden. Bovendien ben ik in een uur 175 euro armer geworden. De beloning, natuurlijk, want belofte maakt schuld, maar ook door de aanschaf van een gloednieuwe GPS cat tracker, want dit hoop ik geen tweede keer mee te maken, ik ben er simpelweg te oud voor en S te jong. 

De beloning had ik in een kaart gedaan. Een kattenkaart, wat anders, verpakt in een frisse appelgroene envelop. De moeder die 's ochtends had aangebeld was niet thuis en het duurde even voor de vader aan de deur kwam. Ik meende een vage wietlucht te ruiken, maar dat kwam misschien door de aanblik van een chaotisch leven vol kleine kinderen, die opgevoed op de enigszins gedateerde grachtengordelwijze, namelijk niet, een spoor van speelgoed lieten zien, van de oude Volvo op de oprit naar de stoel waar vader net was uitgekropen. Of was het de vage blik in zijn ogen en zijn besluiteloze woorden? 'Jaaa', zei hij, en dat kwam van heel ver, hij had 'm weleens op de daken zien lopen, maar hij had gedacht dat het een visioen was. Dat laatste verzin ik er voor de aardigheid ook maar weer bij, zo ben ik, altijd een rijk fantasieleven. 

Feit is eigenlijk dat ik de afgelopen 2 dagen met precies al die buren waarmee ik een wat stroeve relatie onderhield, buren die het slechtste in mij boven brachten, omdat ze restafval in de papierbakken doen, de Bol punt Kom pakjes nooit komen ophalen, tot diep in de nacht Hazes lallen en wier kinderen over mijn tenen rijden zonder dat er ook maar iets van een correctie volgt, met die buren dus, het fijnste contact had gehad. Zo hadden de aso's belangstellend gevraagd of de Klimmer al weer thuis was, en was de Glurende Man met Hond erg ontdaan, want hij wist hoe het voelde, zei hij. De Pakjesman is zelden thuis. Hij leidt het type leven dat andere mannen jaloers maakt. Hij rijdt rond in 4 auto's van verschillende allure (maar de mooiste is beslist de oude Defender met daktent), heeft een fraai gebouwde vriendin die niet bij hem woont en armen met zwart haar, waarmee hij zaterdag eigenarmig zijn schutting had vernieuwd. Mowgli moest dáár zitten, dacht ik dus, want de hele dag had de tuindeur open gestaan. Maar de Marlboro Man was weg. Waarschijnlijk naar Equador om een paardentrail uit te testen, we hadden geen naam, geen nummer en zijn bel stond uit. Nu is in deze tijd niemand anoniem, behalve op Twitter, dus Buurman B had algauw zijn nummer gevonden. Ik voerde het in en zag op Whatsapp zijn boeventronie verschijnen, bingo. De stugge man, die niets met niemand te maken wilde hebben bleek een uiterst aimabele apper of misschien gewoon een kattenmens. Want nee, hij was niet thuis, maar hij reed wel even langs. Toen hij later appte dat hij het hele huis had uitgekamd, was ons laatste restje hoop vervlogen. Ik lag een tweede nacht wakker, met open raam en mijn gehoorapparaat in het oor dat niet op het kussen lag. 

Al dat leed en dan een zwaar beledigde kat, die nu mokkend op de bank ligt. 'Jij gaat nooit meer naar buiten', roep ik schel in zijn oor. Hij tilt één ooglid op, de pupil versmalt tot die van een slang. Like I care, lijkt hij te denken..