Haha Yoga

De sportschool die dochter M en ik frequent bezoeken biedt ook allerlei groepslessen aan, van Zumba en boksen tot HIIT, en dat laatste is echt vreselijk en verboden voor mensen boven de 50 vanwege opspelende hartinfarcten en beenbreuken. Vorige week werd er een nieuw klasje aangekondigd: Hatha Yoga.

Dochter M en ik delen in ieder geval 1 gen: die van de afkeer van zweverigheid. Yoga is niet aan ons besteed, we zeggen het al jaren. Echter, een ander gen dat we delen is dat waarin stress is gelokaliseerd. Dus we besloten het een kans te geven. Daar stonden we dan, te wachten tot we naar binnen mochten. Om ons heen zagen we vooral hele slanke, hele soepele vrouwen, gemiddeld ergens tussen de 50 en de 60, heel Zen en met een yogamatje onder de arm. 

'Hadden we dat moeten hebben?', fluisterde ik tegen M. Gelukkig had de sportschool ze ook en tevreden spreidden we onze verwassen handdoekjes uit. 

'Ik voel weerzin opkomen', zei ik zachtjes, want ik had allang de kritische blikken gezien van onze klasgenoten die meteen doorhadden dat wij hier helemaal niet hoorden. Mijn dochter keek me streng aan en zweeg. We zouden ons immers openstellen als een Lotusbloem in Sri Lanka en ik hield me niet aan de afspraak.

Het begon goed. Vanwege de Zen had ik mijn gehoorapparaat thuisgelaten, maar nu kon ik de juf voorin niet verstaan, ze sprak op zachte en geruststellende toon en ik kom uit een land van schreeuwers en grappenmakers. Na 3x wat te hebben gefluisterd tegen mijn dochter, die mij inmiddels standvastig negeerde, besloot ik in mijn wanhoop maar gewoon te doen wat de andere buurvrouw deed, alleen dan met veel gekreun. Het stretchen ging goed. Is dat alles, dacht ik nog, dat deden we vroeger met aerobic ook altijd, als het beestje maar een naam heeft, dacht ik zelfs schamper en arrogant als ik ben. Maar toen begon het. Rising dogs en setting suns. Ik moest onderdelen rekken, strekken en spreiden waarvan ik allang vergeten was dat ik ze had. En dan die akelige gympen die steeds verder van mijn handdoek afgleden. Op sokken dan maar. Maar ook die werkten niet mee en uiteindelijk stond ik op 1 blote voet te balanceren in een houding die bedoeld is voor ooievaars en niet voor zestigplus dames. Want mijn balans is al jaren zoek. Waar ik vroeger een stevige kont had onder een ranke taille, overheerst  nu het menopauzale appelfiguur. Mijn ene voet op de grond begon te trillen en alras ging de rest daarin mee. Nog maar een mislukte zonnegroet dan.

Zuchtend ging ik zitten in wat leek op een lotushouding maar dan met 1 been en keek naar de klok links van me. Ik snakte inmiddels naar adem en wist zeker dat ik iets had horen knappen in mijn schouder. 'Mijn oor is verstopt', zei ik tegen M, 'hoe kan dat nou?'. Ze keek me ontstemd aan.

'Namaste', zei de klas tevreden tegen de juf, M negeerde dat en ik hoorde het niet.

'Dit doe ik nooit meer', zei M tot mijn verbazing en immense opluchting.