Cable Station

'Wat zie je er anders uit', zeg ik. 'Zo fris'. 'Geen mondkapje, hè', lacht hij. Hij is 24, mijn fysiotherapeut, en hij werkt bij de fysiotherapeut die ik al vanaf mijn 25e ken. Dat was het jaar dat ik met krachttraining begon, samen met mijn toenmalige amant, want liefde doet rare dingen met de mens. We waren aardig fanatiek, trainden 5 à 6 keer per week, met opbouwschema's, met extra proteïne, maar zonder medicinale hulpmiddelen. 

Na enige tijd zag ik B, mijn huisfysio, bijna vaker dan mijn echtgenoot, die overigens niet dezelfde was als de amant, maar daar hebben we het niet meer over. Dat zit zo, en hier worden we even technisch. De supraspinatus is een spier die van de aanhechting aan je schouderblad onder je sleutelbeen door naar je schouderkop loopt. Ik weet dat, want ik heb daarvoor geleerd. Bij kleine mensen is die ruimte klein, bij sommige kleine mensen nog kleiner, en bij scheve, kleine mensen zoals ik absurd klein. Als dan zo'n spier gaat zwellen, krijg je problemen. Slechts één keer heb ik een uitstapje gemaakt naar een andere therapeut, omdat die gespecialiseerd was in schouders, zei men. Maar toen hij aan me vroeg wat mijn man er nou van vond, van al die spierontwikkeling, ben ik daar nooit meer geweest.

Nu ben ik oud. Wat ooit een bunker van spieren was (er kon een volwassen vent op mijn buik staan als ik de boel aanspande), is nu een vergeten huis in Groningen, aangevreten door aardbevingen en schimmel. Laatst stond ik op zo'n alles metende weegschaal, die niet alleen je gewicht weergeeft, maar ook je vet- en spiermassa. Discutabel, want het schijnt niet verder te kunnen meten dan je benen, maar evengoed afschrikwekkender dan je huiskamer na een feestje van je puberkind. 'Dat ik nog overeind blijf', riep ik ontzet, want volgens het apparaat was ik niet langer in staat om te kunnen lopen met zo weinig spiermassa en zoveel vet. 'Ik ben een wandelende blob', zuchtte ik, en ging zwaar terneergeslagen en ja, een beetje wenend ook, naar huis.

Nu ben ik iemand van de plannen, van geen woorden (al klets ik heel wat af), maar daden, en ik schafte me niet alleen fluks een gym-abo aan, ik gá zelfs, 3x per week, samen met mijn oudste dochter. Er kwam een trainingsschema, want zomaar een beetje aan die apparaten trekken dat zet geen zoden aan de dijk, en daar kwam de Jongen in beeld. Hij studeert iets met sport en loopt stage op een sportschool. Ik zei wat ik wilde en hij zette dat in een mooi overzichtelijk schema, met plaatjes. Ik kocht een sportbroek, want zo'n huidnauwe, spandex glibberbroek kan echt niet meer na je zestigste, waste mijn sporttas omdat Mowgli daar ooit op had gepiest, en posteerde me vastberaden bij de apparaten.  

Om mij heen hield zich de Gymshark jeugdbrigade op. Dat zijn jongens met strakke broekjes, iets wat wij vroeger behoorlijk gay vonden, een nonchalante lok voor het rechteroog, en bleke beginnerspiertjes maar grootse plannen en een nog groter air. "Want ik hield het cable station bezet." En er waren genoeg vrouwenapparaten, daar op de groene - lees, wijven - vloer. En ik was dik. En ik was oud. 

'Rot op', zei ik, 'ik was een bodybuilder'. 

Niet heel hard natuurlijk, maar hard genoeg om mijn dochter een lachstuip te bezorgen. Want wat je ziet is niet altijd wat het is, of was, en waar het vandaan komt. Dat geldt voor Russen, dat geldt voor sportende dames van 62, en dat geldt voor mijn 26-jarige dochter, die ook niet voldoet aan het Instagram sportersideaal maar met haar dijen een gorilla kan doodknijpen.

Never judge a book by its cover.