Illusion of control

Zaterdag komt de tuinman. Hij gaat mijn catalpaboompjes snoeien en de tuin lenteklaar maken. 

Lenteklaar. Het was een mooie start van een nieuw seizoen geweest, gemaaid gras en de kroegen weer open. Lege ziekenhuizen en volle zalen. De weëe geur van hyacinten in de woonkamer en weer alle dagen naar kantoor. Het liep anders. De deur van corona was nog maar nauwelijks gesloten of er ging een raam open naar een oorlog in een land niet ver hier vandaan.

's Avonds na het eten zit ik onderuitgezakt op mijn plekje in de bank en zap wat langs de wereld. Ik hoop op bevestiging dat het allemaal wel meevalt, confirmation bias heet dat in de psychologie, en ik snak naar de veiligheid van het mondkapje, illusion of control heet dat in de psychologie. 'Je zou toch vroeg naar bed gaan', appt S me, en of ik dan een blikje cola kan meenemen. 'Hypo?', vraag ik. Nee, gewoon zomaar. Ik denk aan mensen zoals zij, de diabetici, in Oekraine. Het is mijn grootste vrees, dat er geen medicijnen meer te krijgen zijn. Door oorlog, het opraken van grondstoffen, of een of ander farmaceutisch machtsspel. Hamsteren kan niet, je krijgt precies wat je nodig hebt, zelfs een dag eerder je receptje ophalen mag niet. 'Het was zo druk vandaag', vertelt ze over haar werk in de drogist. 'Zoveel mensen kwamen kaliumjodidetabletten halen, voor de nucleaire straling, weet je. Dat wist je niet? Alsof dat zin heeft, als er een kernoorlog uitbreekt heeft zoiets toch geen zin. En nee, je hoeft niet naar de winkel te rennen, alles is uitverkocht.' Ze zegt het stoer en waarschijnlijk kan ze het zich gewoon ook niet voorstellen. Een echte oorlog en zo vlakbij.

Na het journaal pakken we samen de doos in met reserve diabetesmateriaal dat zij niet meer gebruikt. Naalden, een glucosemeter, een ander type teststrips en druivensuiker. Morgen sturen we het naar een verzameladres in Amsterdam. Daarna vul ik het intakeformulier in van Takecarebnb, een organisatie die samen met Vluchtelingenwerk, mijn oude werkgever, vluchtelingen die niet in de opvanglocaties terecht kunnen onderbrengt bij de mensen thuis. We hebben het er lang over gehad. S met haar jeugdig enthousiasme en idealisme riep meteen ja! en natuurlijk!, maar moeder had nog zo haar bedenkingen, want je haalt letterlijk de oorlog in huis. Maar ik heb al jarenlang een grote mond over daden stellen, omdat bidden alleen nu eenmaal niet helpt, hoe lief en welgemeend ook. Geld is altijd goed. Put your money where your mouth is. Maar soms is er meer nodig. Wij zíjn nu immers die eigen regio waarin vluchtelingen moeten worden opgevangen. Laten we hopen dat het niet zo ver komt, denk ik toch nog aarzelend terwijl ik op zend druk.

De lente is geannuleerd, lees ik in de krant. Het is oorlog in de achtertuin en Jan Rot gaat dood. Geen volle zalen meer, maar een wankel tuinbankje dat vochtig en grijs uitgeslagen staat te wachten op wat er komen gaat.