Onderbroeken

Als je al 7 jaar single bent, dan moet je welhaast een trauma hebben. Aldus de samenleving. Het is niet mogelijk om uit vrije keus alleen door het leven te willen gaan. Nou moet ik zeggen (van wie, zou ex nummer 2 vragen) dat daarin wel een beetje waarheid schuilt. Trauma is een groot en veel te vaak misbruikt woord, maar na een 30 jaar durend gevecht met je 'grand amour', dat je dan ook nog eens verliest, kan je er zomaar ineens voorgoed genoeg van hebben. Van een relatie dan, niet van mannen. Ik zie dat veel om me heen. Vrouwen die zich na een nare scheiding met overgave storten op hun carrière, de kinderen, de bijbel- of parenclub, een latent beroemd schilder- of schrijverschap ambiëren en nooit en te nimmer meer uit de onderbroek gaan voor iemand anders dan de slaapkamerspiegel. Speaking of which. Vandaag zat ik gemoedelijk aan een gezamenlijke lunch met een stuk of wat collega's toen het laatste onderwerp zich aandiende. Hoon was mijn deel toen ik opbiechtte dat mijn ondergoed vooral gemak en hygiëne diende en dat ik na een date niet kon wachten tot ik het jeukende en klemmende rode kant kon afwerpen en me weer in de microfiber van vage kleur kon hijsen. Blog daar maar niet over, zei een van mijn collega's fijntjes. Iets met grenzen.

Ach ja.