Iconisch

Het Internet kraakt en zucht. Kim geeft niet het goede voorbeeld door in slechts drie weken 7,2 kilo af te vallen om in de iconische jurk van Marilyn te passen. Is Kim beroemd om haar voorbeeldfunctie dan? Met haar botox, haar fillers en filters, haar Brazilian buttlift en haar suikerzoete sprookjespaleis? Nee toch? Ik hou van Kim. Dus ze heeft van haar uiterlijk een vermogen gemaakt, so what, ze is niet de eerste en niet de laatste. Inmiddels heeft ze een imperium opgebouwd met een kledinglijn en wat al niet meer, studeert ze ernaast en voedt ze een berg kinderen op. Met een heleboel personeel, maar toch. Ze heeft discipline, veerkracht en een ijzeren wil en is van niemand afhankelijk. Dat kon Marilyn helaas niet zeggen. Ik wil niets liever dan 7,2 kilo afvallen. Voor welke jurk dan ook. Maar het lukt mij zelfs niet in 33 weken. Waardoor ik vrijdag toch weer in een broek naar de opera ga. En niks iconisch, gewoon van de Bonprix.

Dan Johan. Vandaag Inside schijnt weer terug te komen op de buis, gonst het. Is dat erg? Misschien. Want waarom hij wel en Bilal Wahib en Kevin Spacey niet? Maar het volk kiest en daarom zit Thierry in de Tweede Kamer. Enfin, ik keek al niet en zal ook nu niet gaan kijken. Moet Johnny dan ook terug op tv? Ja. Want innocent till proven guilty, toch? Hebben we niks geleerd van die andere Johnny en zijn woman from hell? Het is niet altijd wat het lijkt. Jeroentje dan? De vieze man van de Voice met zijn beroemde piemel. Dat ligt anders. Als ik me misdraag op de werkvloer word ik ook ontslagen, zo gaan die dingen. En het is zielig voor Linda.

Bilal Wahib kruipt intussen voorzichtig en door het stof terug naar zijn plekje in de wereld van de nietszeggende roem. Hij heeft geleerd, hij is veranderd, zegt hij. Goed zo. Opdat we tweede kansen geven en de jeugd hun fouten vergeven. Opdat we geen verschil maken tussen een blanke Snor en een Marokkaans snotjong. Opdat we leren. Door bewustwording en voortschrijdend inzicht. Niet door het van de aardbodem wegvagen van ieder die iets fouts zegt of doet. Dan blijft er letterlijk geen hond meer over die zijn nek durft uit te steken. Ook ik niet. Want ook in mijn jonge jaren zijn er gebeurtenissen voorgevallen die ik zeer beslist niet aan de grote klok wil hangen. Liederlijke dingen met vervelende gevolgen. Ik moet er niet aan denken dat ik nu, als redelijk respectabele zestiger met drie kinderen en een goede baan ineens exposed zou worden door een overijverig OM. Was ik slachtoffer? Oh ja, vast. Wil ik er nu, na 40 jaar over praten? Nee! Moet ik nu in de elektrische stoel omdat ik niet wil strijden voor een groter doel? Tout de suite. Maar dat is mijn keuze. Dank u.