Krabbels. In een tentje.

Ik zit in de tuin, onder de luifel, als het begint te regenen. Heel zachtjes, zodat je het eerst niet doorhebt, maar dan is daar onmiskenbaar het geluid van druppels op canvas, en ik reis terug in de tijd, met mijn ouders en mijn broers in Luxemburg, Italië, Andorra, en natuurlijk Frankrijk, waar mijn eeuwigdurende liefde voor dit land ontstond. In de belendende tuinen hoor ik het geroezemoes van buren, het zachte getinkel van bestek. Langzaam kom ik los van mijn werk, dat me de laatste tijd zo'n moedeloos gevoel gaf, de triestheid van het bestaan uitvergroot in een veel te grote caseload, bestaat geluk nog? Of tevredenheid? Acceptatie dan? Het dagelijkse nieuws laat een toenemende anarchie zien, de zwanenzang van de beschaving zoals ik 'm kende. Ik denk aan gebeurtenissen in mijn verleden, maar ook aan de wetten die de gewone man hard raken maar klaarblijkelijk niet gelden als je een tractor meeneemt. De kracht van intimidatie, waar gaat dit naartoe? Het verontrust me. Want waar ligt de grens? Wat leert dit ons? 

"Iedereen schreeuwt hier", zegt S in het verre Amalfi. "Ik weet niet of ze dan ruzie hebben of gewoon een gesprek voeren."

Misschien is het de warmte.