Kut Italianen, deel 3

Vandaag vliegen ze van Napels naar Milaan. Ze gaan ruim op tijd weg, maar de bus naar beneden rijdt 3 keer langs zonder te stoppen. Vol. Dan maar liften. Een ouder echtpaar neemt ze mee. Via Google translate voeren ze een voorzichtig gesprek. Het zijn aardige mensen en weigeren het aanbod van tien euro. "Ze waren een soort van Armeens", zegt S. In Amalfi wachten ze op de gevreesde bus naar Napels. Dit keer hebben ze al tickets. Ik krijg een filmpje. "Zweet", zegt ze. Ze wijst op haar voorhoofd. Twee uur later stuurt ze een appje. Bij McDonald's was een man verbaal helemaal los gegaan tegen haar omdat ze argeloos zijn plekje aan een tafel innam waar hij op wachtte. Een Franse vrouw vertaalde voor haar wat hij zei, het enige wat hij zelf kon was nog harder schreeuwen. Als het daarbij blijft, denk ik nog, maar dan komt er een spraakbericht. Er is geen plek in het vliegtuig naar Milaan, ze moeten een andere vlucht regelen. Ze snappen het niet, ze hebben toch een stoelreservering? Maar ook op het vliegveld spreekt niemand Engels. "En dan te bedenken dat ik later in Italië wilde wonen", appt ze. "Wat een ghetto". Dan blijkt dat ze toch een reservering hebben. 

"Dwars door het onweer", appt ze als ze na een bang uurtje weer zijn geland. Het regent er flink, de bergen zijn hoog en groen en de huizen anders, niet langer uit een Fellini film, maar bruin, saai, Zwitsers. Op de parkeerplaats staan hun vrienden S en T te wachten. Over een drijfnatte snelweg rijden ze naar het Lago Maggiore, de ruitenwissers zwiepen gestaag heen en weer, shhht, shhhht, doen ze. Intussen pak ik mijn eigen koffer in. Ik maak een lijstje van dingen die ik niet mag vergeten. Cash, denk ik. En een woordenboek. Het hele gedoe raakt me meer dan ik wil toegeven. "Haar vader had er wel raad mee geweten, met die hersenloze spaghettivreters", mopper ik met misplaatste weemoed. "Stelletje racisten."