Kut Italianen

Na mijn writersblock had ik mij voorgenomen alleen nog te schrijven over de simpele kleine dingen in het leven en alleen dat te beschrijven wat het oog waarnam, zonder invulling, zonder aannames, en zonder te graven in eigen ervaringen, herinneringen en emoties. Ga er maar aanstaan. Letterlijk alles wat je ziet wordt ingekleurd door je verleden, zeker op mijn leeftijd. En die kleuren zijn strontvervelend. Voor anderen, die een ander kleurenspectrum hebben dan jij, maar ook voor jezelf. Ik haatte mijn leven inmiddels, mijn vroeger en mijn heden, mijn telkens terugkerende gedachten en vastgeroeste patronen, het stond daar, zwart op wit, als het spiegelbeeld van de koningin uit Sneeuwwitje, en staarde me in het gelaat.

"Ik schrijf alleen nog over merels, hamers, boterhammen, dumbbells en koffie", zei ik tegen mezelf. "That's it!" En dat ging goed. Tot dochter S met haar Jongen naar Italië afreisde.

K.U.T. I.T.A.L.I.A.N.E.N.
Ja, u leest het goed. Kut Italianen. Op het vliegveld in Napels kon ze nergens geld opnemen, niet bij een automaat (leeg of voor andere bankpassen) en ook niet bij een cash exchange kantoor (solo carte di credito!). Betalen met pinpas lukte wel, maar de bus naar de Amalfi kust moest cash of met paypal worden betaald. In winkels, in restaurants, nergens kon ze (extra) pinnen. Ze werd afgeblaft of gewoon straal genegeerd als ze in haar beste Engels probeerde uit te leggen wat er aan de hand was. De meeste mensen spraken geen woord Engels of wilden het niet spreken. Ook de kaartjesverkoper niet, en pas na afloop van de Formule1 race keek hij haar weer aan.

Het lukte de Jongen uiteindelijk om een Paypal tegoed op zijn telefoon te laden, zodat ze de anderhalf uur durende busrit naar de kust konden betalen. Eenmaal daar aangekomen moesten ze overstappen op weer een andere bus, de bergen in. "Solo di contanti, cash only", zei de chauffeur, en dicht ging de deur. Ik had inmiddels al rondgebeld met ANWB en Rabo, maar er was niets aan te doen. De pas was goed, het land, daar mankeerde het aan. En dat het niet overal zo goed geregeld is als hier, dat snap je nog, maar waarom moeten ze er zo onbeschoft bij zijn?

S huilde inmiddels. Ze was al sinds 3 uur 's nachts op en doodmoe. Eerst maar eten, want als die diabetes nu ging opspelen was Leiden pas echt in last. "Kunnen we 5 euro extra pinnen", vroeg ze aan de ober. "Voor de bus", zei ze. "Si, si, no problemo", zei hij, maar na het afrekenen zei hij nors dat hij dacht dat het een fooi was en was het ineens wel een problemo. Een oudere vrouw hoorde het verhaal en gaf haar 10 euro. "Je lijkt op mijn nichtje", zei ze, en ze hoefde het niet terug. Snel kochten ze kaartjes voor de laatste bus naar boven. Het begon al te schemeren en in de bus volgde S op Google maps zenuwachtig de route, want haltes, daar deden ze niet aan en ook deze buschauffeur was een toonbeeld van onbeschoftheid en desinteresse.

Nu zijn ze er. In zo'n kut Airbnb, zonder geld, zonder eten. Het is al donker en alles is dicht. Het uitzicht is magistraal en als ze op het balkon gaat staan kan ze me bellen. Ze had zich er zo op verheugd, zegt ze. En er zo hard voor gewerkt. Ze had er nooit rekening mee gehouden dat mensen zo naar kunnen zijn, zo hard, zo zonder enige empathie. Ze hadden lopen leuren als dakloze vluchtelingen, met hun beleefde opvoeding en hun rolkoffertjes, en ze had zo vaak gehuild, dat ze helemaal murw was. "Ga maar slapen", zeg ik, met mijn machteloos krampend moederhart op 1800 km afstand. "Morgen wordt het beter".

Gelukkig heeft Ferrari vandaag in de Formule 1 wéér niks klaargespeeld. Helemaal niks.