Pompeii

"Je gaat toch wel naar Pompeii", zei ik eerder deze maand. "Natuurlijk", zei ze. Het is een bustocht van 2 uur lees ik nu en een dagtour kost gemiddeld 125 per persoon. Ze zal het niet gaan doen, weet ik, hoe fascinerend ze het verhaal ook vindt. En ik snap dat. Op mijn 16e zat ik met mijn oom, mijn tante en mijn nichtje in Rimini. "Jullie gaan toch wel naar Ravenna", had mijn vader gezegd. Maar mijn interesse lag op dat moment niet bij eeuwenoude basilieken, maar bij zwartharige Italiaanse jongens met geloken ogen die me allerlei vleiends toeriepen. Gelukkig had mijn oom meer interesse in terrasjes, cocktails en het strandleven en dat kwam ons maar wat goed uit. "Onbegrijpelijk", zei mijn vader na thuiskomst hoofdschuddend. 

Toch heeft een opvoeding als de mijne een onmiskenbare invloed op je als kind. Ene dag camping, andere dag cultuur, zo was het en zo moest het. Later herhaalde ik dit met mijn eigen kinderen. Op dat moment werd er gezucht, met ogen gerold, en "alweer" geroepen, maar gelukkig gaf ik niet toe, want nu willen ze zelf ook de couleur locale proeven, een kerk inlopen (met vest, dat is er ook ingestampt) en een dagtocht maken. Toch besteedt S die 125 euro nu liever aan iets anders, dat weet ik, en ik vraag me af of ze in haar rolkoffertje genoeg ruimte heeft voor die leuke tas en die mooie jurk. Ach, ik zal een dagtochtje Volendam boeken, voor als ze weer thuis is, want daar ben ik zelf immers ook nooit geweest. Haar Jamaicaanse oma wel, ik niet. Want zo gaan die dingen.