Sahara

Alsof het gevecht met de tijd niet al zwaar genoeg is, word je als 63-jarige ook fysiek zwaar op de proef gesteld. Was je vroeger gewoon wat mollig en heb je met die onterechte frustratie je beste jaren verpest, nu ben je behalve te dik ook nog eens langzaam aan het ontbinden.

Zoals jullie weten heb ik vakantie. Dat heeft als gevolg dat ik nu lamlendig lig te wezen op mijn bed, tussen de stapeltjes gevouwen was in: dát neem ik mee naar Griekenland, dát niet. Ik draag niet meer dan een sportshirt en een onderbroek, omdat ik net mijn nieuwe badpak heb gepast. De gordijnen zijn open en het licht schijnt ongenadig naar binnen, zodat ik precies zie wat ik met het scheren heb overgeslagen. Het heeft geen enkele zin meer, denk ik dramatisch als ik mijn onderbeen betast. Als ik de huid met twee vingers naar elkaar toe knijp, zie ik oud vel van wit crêpepapier. "De Sahara is er niets bij", kerm ik. "Waarom wist ik dit niet?" Ik denk ineens aan mijn moeder toen ze mijn leeftijd had. Ze droeg altijd rokken en in de zomer zag ik eens hoe droog de huid van haar benen was. "Je moet je vaker insmeren", zei ik, met de beweterigheid van de jeugd. 

Privacy had mijn moeder nooit. Het grote huis met de 5 slaapkamers was altijd stampvol met kinderen en aanhang en ook toen zij eindelijk vertrokken waren, was het recht op een eigen plek haar niet gegund. "Mam", riep ik dan, als ik mijn ouderlijk huis binnenstapte. "Mam, waar ben je?" Als ik niks hoorde, klom ik de trap op en liep zonder zelfs maar te kloppen haar slaapkamer binnen. Menig keer trof ik haar daar aan, op de rand van haar bed, met een spiegeltje en een pincet of gewoon, huilend. Dan schrok ze, verstopte de pincet of veegde snel haar tranen weg, altijd blij als ik er was. Had toch eens vaker met je vuist op tafel geslagen, denk ik nu. Het recht op een kamer, een man en een leven voor jezelf.