Zelfzorg

Diabeteszorg is duur. En ik zal u vertellen waarom. Het was vandaag weer tijd voor S' halfjaarlijkse afspraak met mevrouw Doctor G.A. van B., een Internist-edocrinoloog, MODY specialist en een lieve en zeer toegankelijke jonge vrouw. Om half 10, dus we moesten vroeg op hier in de provincie, want vooraf is het bloedprikken en potje plassen en de reis naar het LUMC duurt zeker 2 uur.

Of we last hadden van de staking, vroeg de aardige conducteur ons in de voortdenderende trein naar Leiden. "Nee hoor", riepen wij met overdreven intonatie, want als rechtgeaarde salonsocialisten hebben wij altijd een enorm begrip voor de stakende arbeidersklasse, mits dit ons reisschema niet overhoop gooit. Als Intercity was dit keer een Sprinter modelletje ingezet, waarom was niet duidelijk, er waren nu toch genoeg sneltreinen in onbruik zou je denken, maar ik vond het wel genoeglijk. "Gezellig hè, net een trammetje", zei ik tegen S, maar dat was voordat er in Woerden een onwelriekende familie in de inmiddels volle trein stapte, die zich met het obscene, rottende lijf tot zeker Alphen a/d Rhijn in ons gangpad ophield.

In Leiden waren we snel klaar. Ogen, bloeddruk, Hba1c gehalte, het was allemaal goed. We zwaaiden naar mevrouw de Doctor en liepen naar buiten. 

Toen wist ik wat er komen ging.

"En nu", zei S.
Ik haalde mijn schouders op.
"Leiden in?", vroeg ze.
"Nee, Leiden is saai", zei ik.
"Utrecht?"
"Utrecht."

Ik lig nu uitgeput op bed. Voor me liggen 3 nieuwe pantalons, in de kleuren corporate grijs, burberry beige en pastbijalles zwart, een poezelig zandkleurig vest, een zwarte wollen winterjas, een set bijpassende onderbroeken (maat L), een grote en een kleine tas, sokjes en een dekbedhoes (maat King). Op S' bed ligt een soortgelijke berg, maar dan in maat M. Op de radio vertelt een meneer dat er morgen helemaal geen treinen meer rijden. En dat is maar goed ook, denk ik, diabeteszorg is duur.