Ik heb geen minimumsalaris, ook niet net erboven, ik klaag ook niet over mijn inkomen. Maar ik heb geen partner, een studerend kind, geen recht op een sociale huurwoning (of een hypotheek), en ik krijg geen enkele toeslag, ook niet die voor mijn verdubbelde energiekosten. Mijn huur is inmiddels 1000 euro per maand en elk jaar komt daar de volle 6% bovenop. Het is allemaal net an, maar ik kan elk jaar op vakantie, rij een eigen auto en douche nog dagelijks, dus ik klaag niet. Wel ergert het me steeds meer dat die energietoeslag geen maatwerk is. Ik ken iemand met een flinke spaarrekening die 1300 euro heeft gekregen, want een Wajong uitkering. En iemand die een vast energiecontract heeft voor nog zeker 3 jaar, maar hop, 1300 op de rekening. Is dat eerlijk? Nee. Dus hoe moet dit zijn voor mensen die met hun inkomen uit loondienst wel net boven de minimumnorm zitten en nergens recht op hebben? Juist. Zak er maar in met je horecabaantje, denkt hij. Me een beetje het schompes werken voor nauwelijks meer dan wat ik in de bijstand krijg en dan ook nog mijn toeslagen missen? Dikke doei.
Nu heeft werk een hoger doel dan geld alleen. Mijn werk geeft me een levensdoel, maatschappelijk nut en gevoel van eigenwaarde, en voorkomt dat ik ga navelstaren. Ik ken zat mensen die er ook zo over denken, maar fysiek of mentaal niet in staat zijn om te werken, maar ik ken ook zat mensen die dat wel kunnen maar er gewoonweg geen zin in hebben, ook niet in vrijwilligerswerk. Ze fingeren schaamteloos allerlei kwalen en trauma's of praten zichzelf dat zo aan dat ze er echt in zijn gaan geloven. "PTSS", hoorde ik laatst nog. Je vader is dood, dacht ik, je hebt verdriet.
Weten we eigenlijk nog wel wat PTSS is? Het is het vroegere shell shock syndroom, wat soldaten in de 1e wereldoorlog opliepen in de loopgraven. Ze werden letterlijk knettergek van wat ze daar hadden gezien en ervaren; miljoenen jonge mannen vonden de dood op gruwelijke wijze. De psychische en fysieke gevolgen waren vreselijk. Tremoren, uitval van lichamelijke functies, blindheid, en aanvallen van absolute krankzinnigheid. Maar Jan Soldaat werd weer opgepept (met o.a. elektrische schokken) om zo snel mogelijk weer terug te kunnen, de loopgraven in. 'Be a man, not a coward'.
"Mijn vader is gestorven en sindsdien zit ik thuis met PTSS". Ik knikte begrijpend. Grief is the price we pay for love, zei de donderdag overleden Queen Elizabeth ooit en ik had dit graag herhaald, maar ik zweeg. "Het is geloof ik tijd voor een oorlog", mopperde ik tegen een collega nadat een andere cliënt diezelfde dag steen en been had geklaagd omdat haar huishoudelijk hulp ziek was en er geen vervanging voorhanden was. "Ik zit al 3 weken zonder en ik heb er recht op", had ze gejammerd.
Be a man, not a coward. Ik denk het vaak, maar zo zit de hulpverleningswereld niet in elkaar. We geven elk ongemak een mooie naam en daarom heeft de helft van de bevolking nu ADHD, autisme, PTSS, of is burnout. We gaan er allemaal in mee, de psychologen, de gedragsdeskundigen, de sociaal werkers, de huisartsen, etc., want van die helft is een vijfde wel degelijk ziek en heeft nog een vijfde een legitieme beperking. De rest zeurt, klaagt, liegt of gelooft in een slordig gestelde populaire diagnose. Had ik toch vroeger geweten wat je allemaal kunt krijgen vanuit de wet maatschappelijke ondersteuning: bij overbelasting (respijtzorg), operaties (huishoudelijke hulp), keizersnee (mantelzorgtoeslag), moeilijke thuissituatie (ambulante begeleiding en/of systeemtherapeut), ik deed het zelf of ik betaalde het zelf.
Dit mag je natuurlijk allemaal niet zeggen. En er zal wel een stukje beroepsdeformatie aan kleven ook. Maar het stoort me.
"Je klinkt oud en rechts", zei een vriend, midden in mijn boze betoog. Ik was in shock. Moi, rechts? "Misschien heb ik gewoon teveel gezien en gehoord", was mijn weerwoord.
"Wat ik je zeg, oud", zei hij.
PS Ik heb een infrarood kachel gekocht. Mij krijgen ze niet gek, daar in Den Haag
Nu heeft werk een hoger doel dan geld alleen. Mijn werk geeft me een levensdoel, maatschappelijk nut en gevoel van eigenwaarde, en voorkomt dat ik ga navelstaren. Ik ken zat mensen die er ook zo over denken, maar fysiek of mentaal niet in staat zijn om te werken, maar ik ken ook zat mensen die dat wel kunnen maar er gewoonweg geen zin in hebben, ook niet in vrijwilligerswerk. Ze fingeren schaamteloos allerlei kwalen en trauma's of praten zichzelf dat zo aan dat ze er echt in zijn gaan geloven. "PTSS", hoorde ik laatst nog. Je vader is dood, dacht ik, je hebt verdriet.
Weten we eigenlijk nog wel wat PTSS is? Het is het vroegere shell shock syndroom, wat soldaten in de 1e wereldoorlog opliepen in de loopgraven. Ze werden letterlijk knettergek van wat ze daar hadden gezien en ervaren; miljoenen jonge mannen vonden de dood op gruwelijke wijze. De psychische en fysieke gevolgen waren vreselijk. Tremoren, uitval van lichamelijke functies, blindheid, en aanvallen van absolute krankzinnigheid. Maar Jan Soldaat werd weer opgepept (met o.a. elektrische schokken) om zo snel mogelijk weer terug te kunnen, de loopgraven in. 'Be a man, not a coward'.
"Mijn vader is gestorven en sindsdien zit ik thuis met PTSS". Ik knikte begrijpend. Grief is the price we pay for love, zei de donderdag overleden Queen Elizabeth ooit en ik had dit graag herhaald, maar ik zweeg. "Het is geloof ik tijd voor een oorlog", mopperde ik tegen een collega nadat een andere cliënt diezelfde dag steen en been had geklaagd omdat haar huishoudelijk hulp ziek was en er geen vervanging voorhanden was. "Ik zit al 3 weken zonder en ik heb er recht op", had ze gejammerd.
Be a man, not a coward. Ik denk het vaak, maar zo zit de hulpverleningswereld niet in elkaar. We geven elk ongemak een mooie naam en daarom heeft de helft van de bevolking nu ADHD, autisme, PTSS, of is burnout. We gaan er allemaal in mee, de psychologen, de gedragsdeskundigen, de sociaal werkers, de huisartsen, etc., want van die helft is een vijfde wel degelijk ziek en heeft nog een vijfde een legitieme beperking. De rest zeurt, klaagt, liegt of gelooft in een slordig gestelde populaire diagnose. Had ik toch vroeger geweten wat je allemaal kunt krijgen vanuit de wet maatschappelijke ondersteuning: bij overbelasting (respijtzorg), operaties (huishoudelijke hulp), keizersnee (mantelzorgtoeslag), moeilijke thuissituatie (ambulante begeleiding en/of systeemtherapeut), ik deed het zelf of ik betaalde het zelf.
Dit mag je natuurlijk allemaal niet zeggen. En er zal wel een stukje beroepsdeformatie aan kleven ook. Maar het stoort me.
"Je klinkt oud en rechts", zei een vriend, midden in mijn boze betoog. Ik was in shock. Moi, rechts? "Misschien heb ik gewoon teveel gezien en gehoord", was mijn weerwoord.
"Wat ik je zeg, oud", zei hij.
PS Ik heb een infrarood kachel gekocht. Mij krijgen ze niet gek, daar in Den Haag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten