Krabbels. Over oude schrijvers en dingen die voorbij gaan

Ik kocht het omdat het er zo mooi uitzag. Gebonden en de kleine schreefletters gedrukt op stevig zandkleurig papier. De zwartwit foto voorop liet het boek ouder lijken dat het was. Het was een herziene druk uit 1992, maar Beverley Nichols, bekend door zijn toneelstukken, musicals, romans en essays, schreef het in 1936: Down The Garden Path.

Het lag al een tijdje op mijn nachtkastje, samen met andere boeken die ik had aangeschaft, modernere boeken zoals Shuggie Bains en Middernachtsbibliotheek, maar ik opende het pas op een slapeloze zondagnacht, of moet ik zeggen maandagochtend, want het was half 4 en zelfs na een nachtelijke boterham met pindakaas wilde de slaap niet meer komen.
Aan mijn voeten lag de kat. De ventilator blies de zomernacht september in. Waar gaat dit over, dacht ik, een tuin?

Tijdens een boottocht op de Mauretania koopt Beverley een huis in Huntingdonshire, het een na kleinste graafschap in Engeland, uit de nalatenschap van een Amerikaanse vriendin. Het is het huis op de foto. Een kleine idylle, zo te zien, de droom van elke rechtgeaarde Engelsman. Het huis is wit, met een puntig, rieten dak, een schoorsteen van verweerde bakstenen, en met openslaande tuindeuren. Die deuren kijken uit op een glooiend perceel vol bloemen, dat wordt doorsneden door een slingerend leistenen pad. Beverley vertelt in dit boek over zijn tuin en over zijn leven, op een bloemrijke maar tegelijkertijd achteloze wijze, alsof je een dagboek leest, onderhoudend en lichtvoetig, en pas om half 5 legde ik het weg. Node. Maar ik moest slapen, ik moest.

De volgende dag was zo'n dag waarin alles tegenzat en ik kon me niet aan de gedachte onttrekken dat ik werd gestraft voor het geluksgevoel dat ik zondagmiddag zomaar ineens had gevoeld toen ik terugreed van onze afspraak met de paarden. De warme zon, de wind, de weilanden, de mestlucht in de auto, het slaperige kind van bijna 21 naast me, het was er plotseling en herhaalde zich die dag nog zeker twee keer. De maandag erna bracht werk, met declaraties en administratie, er was miscommunicatie, er was onbegrip en afspraken die misliepen. En er was de kat die naar de dierenarts moest om 17:15 en om precies 17:20 kwam binnenwandelen, nádat ik de afspraak had verzet, en op zijn dooie gemak. Nu is het 20:25 uur en ik lig in bed. Naast me ligt 'Langs Het Tuinpad', mijn vlucht naar een oude werkelijkheid van lang geleden, van landelijke eenvoud, geblakerde kandelaars en noeste tuinmannen die een simpele maar goede maaltijd koken (doch lees en huiver). Van die dingen.