Piepen

"Met S", piepte ik. Als ik tegenwoordig iets snel en adequaat wil regelen voor een van mijn dochters, dan doe ik dat als de persoon in kwestie. Doe je dat niet, dan wacht je een gevecht met de AVG brigade, zelfs voor de eenvoudigste vragen. Voor mijn zoon is het moeilijker. Ik heb in uiterste nood en regeldrift wel eens een basstem opgezet, maar dat voelde toch niet fijn. Mijn dochters zijn beiden (een soort van) volwassen en toch meet ik me in zo'n geval een hoger geluid aan en een eenvoudiger woordkeuze. "Met S, ja me moeder zei al, dat had je eerder moeten regelen, maar...", skriek ik dan, al slaat dat natuurlijk nergens op, want mijn kinderen zeggen geen 'me' als het 'mijn' moet zijn en S kent inmiddels duurdere woorden dan ik. Piepen doen ze wel, vooral bij oude mensen, sollicitatiegesprekken en als ze iets van je willen.

Vandaag was de Studystore aan de beurt. Tot mijn grote ergernis had S pas 2 dagen voor de start van het studiejaar haar boeken besteld. "Moet je niet ...", had ik meermaals gevraagd, maar dan werd er fanatiek met ogen gerold, gezucht en gebitst: "Mam, Jezus", of woorden van gelijke strekking. "Binnen 2 dagen zijn ze er", had ze gezegd, "ik ben 20, hè, dus zeur niet zo." Nou... niet dus. Vanwege personeelsproblemen ontstonden er leveringsproblemen die weer voor personeelsproblemen zorgden, sprak het bandje. En als u belt over de lopende levering, vergeet het dan maar, no can do. "Mam, kan jij nog eens bellen", vroeg ze vandaag. "Ik zit in de bieb, anders...". Ja, ja.

"Met S", piepte ik dus. "Ik raak achter mevrouw", kraaide ik, "kunt u toch nog even voor me kijken?"
De klantenservicemevrouw klonk levensmoe toen ze me onderbrak. "Ordernummer", blafte ze met de diepe stem van een vijftigjarige zware roker. Misschien was ze eigenlijk pas 20 maar was ze het zat om gekoeieneerd te worden door ouwe wijven die zich voordeden als jonge meisjes, hoe dan ook, de boeken waren leverbaar, zei ze, en ze maakte er een spoedlevering van. "Dank u wel, mevrouw", zong ik. "En nog een fijne dag!: