Gefeliciteerd, P

Deze man werd vandaag 57 jaar geleden geboren in een ziekenhuis in de Jamaicaanse stad Montego Bay, niet wetende dat hij later zou huwen met een Hollandse dame uit Kaas City in the Netherlands. "Hebben ze daar bruggen", vroeg mijn schoonvader mij ooit toen we aan de gezamenlijke dis zaten in New York City, ooit New Amsterdam geheten. Ik knikte minzaam en dacht er het mijne van. De Nederlander en bruggen. Liet ik hem in de waan van schattige gele klompjes, molens en tulpen, of moest ik hem eraan helpen herinneren wie ooit de grond bezat (of stal, zo u wilt) waar hij op liep?

Het was geen aardig mens, die schoonvader. Mijn schoonmoeder wel, dus stierf zij jong, want zo gaan die dingen, onkruid is niet uit te roeien, rozen verwelken waar je bij staat, kijk naar mijn tuin.

Haar zoon, mijn ex, de jarige, is nu ouder dan zij ooit werd. Zaterdag zat hij op mijn bank, dronk mijn koffie, had het hoogste woord, en was, als altijd in gezelschap, grappig, charismatisch en aanwezig, want dat doet hij goed. Daar zaten we dan, met de kinderen, een compleet gezin dat vrolijk en eensgezind een verjaardag vierde. Net als vroeger. Het was vertrouwd en verwarrend tegelijkertijd. Want als het gezellig is, net als toen, dan vraag je je onwillekeurig af waarom je ooit uit elkaar ging, toch? Terwijl we dat allemaal nog heel goed weten. Maar hij ging erna gewoon weer terug naar haar en ik waste opgelucht de taartbordjes af, blij met mijn saaie, rustige leven en mijn autonomie. Want liefde is niet altijd het antwoord op elk probleem. Gefeliciteerd P, nog vele jaren.