Open deur

The house of memories has many rooms, zegt mijn Instagramvriend Wayne uit New York. Hij deelt een foto van zijn moeder uit 1941 met het formaat van een postzegel en vertelt dat zijn vader deze meenam "when he went to war in Europe' en sindsdien altijd bij zich heeft gedragen, tot aan zijn dood.

Tenzij er nog iets geks gebeurt, kan ik concluderen dat ik ook één grote liefde heb gekend. Het was zo'n liefdesverhaal waar alles inzat, hartstocht, drama, romantiek, banaliteit, geweld en heel veel tranen. Het was een achtbaan, een bumpy road, net als in de film, en bezorgde me behalve 3 allerliefste kinderen blauwe plekken op mijn ziel en een vertrapt hart. Het was een onmogelijke liefde en het liep dan ook slecht af, hij draagt niet langer mijn foto in zijn portefeuille. Ach, ik heb er al veel over verteld, met een hart en een pen vol haat, liefde en vergeving, en nog steeds ben ik niet achter de waarheid, het spookt rond in mijn brein. Het is de grootste, donkerste kamer in mijn hoofd, de deur staat nog steeds op een kier en blaast zijn stinkende adem de gang in. Het is de reden dat sindsdien mijn levensloop stagneert, die deur moet dicht, er zijn andere deuren, andere kamers. Ik kan geen invloed meer uitoefenen op de loop der dingen, de klok tikt door, wat geweest is is geweest, er is geen weg terug.

Maar wat ik ook doe, het universum blijft me boodschappen sturen, die onaangekondigd en razendsnel als een bijl door mijn plannen van redelijke overwegingen hakken. "Zie, hij kan wel een volwassen relatie hebben, alleen niet met jou." Dat was de laatste. Uit het niets schoot het door mijn hoofd. En hoeveel steekhoudende argumenten ik er ook op loslaat, de gedachte neemt een vorm aan, wringt zich met zijn vette lijf door de deur en neemt plaats om nooit meer te vertrekken.