Terug naar Ameland

Het jaar 2003 was niet het beste jaar uit mijn leven. Op de dag na mijn verjaardag, ik was 44 geworden, kwam ik er door haperende software op de gezamenlijke familie-pc achter dat mijn liefste me bedroog. Ken je het gevoel dat je iets leest wat je niet hoort te lezen en dat je lijf begint te gloeien en te bibberen tegelijkertijd en dat alles in je lichaam Nee, Nee! schreeuwt omdat je binnen enkele seconden een hele slechte film binnen wandelt? Vast wel, als je boven de 40 bent tenminste, maar als het je overkomt voelt het alsof je de enige op de hele wereld bent die zoiets meemaakt. Mijn jongste was anderhalf, ze deed nog middagdutjes, droeg nog luiers, kon niet veel meer zeggen dan Papa Lief. De andere twee waren 7 en 10, zaten op de basisschool. We hadden een koophuis met 2 BMW's op de oprit en 3 katten op de bank. Ik hield van hem en van mijn gezin.

Ik huilde hele babybadjes vol, maar ik vergaf hem, het gezin ging voor. Een jaar en vele ruzies later, want ik had nog meer lijken in de kast ontdekt, gingen we een weekje naar Ameland, even uitwaaien. We beginnen opnieuw, zeiden we. We hadden een huisje in Nes gehuurd en op de gehuurde fietsen reden we het hele eiland over, de jongste in een stoeltje achterop, de andere twee op een eigen fietsje. Het was niet mijn eerste keer op de waddeneilanden, maar op Ameland kreeg ik voor het eerst een gevoel van bevrijding. De andere eilanden had ik benauwend en kleingeestig gevonden, met al die minihuisjes in die smalle straatjes, zo donker en Dickiaans, maar Ameland was ruim, licht en weids, het opstuivende zand, de straffe zeewind en de schreeuwende meeuwen verjoegen alle spinnenwebben en muizenissen uit mijn hoofd. Ik wil verhuizen, zei ik algauw, en toen dat niet zo eenvoudig bleek en ik er ook nog eens achterkwam dat je voor de dichtstbijzijnde ziekenhuizen en scholen de plas moest oversteken, besloot ik er op zijn minst elk jaar terug te keren.

Dat is nu 20 jaar geleden. De liefste is weg. De jongste is volwassen. Maar ik heb geboekt. In juli ga ik naar Ameland.