Monnikskap

Vannacht werd ik wakker omdat ik mijn linkerhand niet meer voelde. Nee, herstel, je wordt niet wakker van iets wat er niet meer is, maar van iets wat er wel is. "I start to get the feeling that something is really wrong", zei Elizabeth Wurtzel al, want zij had het ook niet gemakkelijk als stem van Generatie X. Of ik dit ook voelde, in mijn slaap, dat weet ik niet, maar mijn hand was overduidelijk in gevaar en stond op het punt om van blauw naar paars te kleuren en zou spoedig sterven als ik niet ingreep.

Eerder die week had ik mijn trapeziusspier verrekt. Het schoot erin zoals spit dat kan doen, niet dat ik dat zelf heb ervaren, maar ik kan me voorstellen dat spit exact zo voelt, omdat ik het ooit bij mijn jongste broer zag gebeuren: het ene moment liep hij fier (want dronken) over mijn oprit, het volgende moment klapte zijn lijf in een hoek van 90 graden voorover. En hij kreunde.

Ik kreunde ook toen ik wakker werd en merkte dat ik nog maar één hand had. Verliggen, als dat een woord is, hielp niet, schudden ook niet, niks. Ik ging overeind zitten en masseerde met mijn nog levende hand de linker bovenkant van mijn monnikskapspier. Wat overigens dezelfde spier is als de trapezius, maar ik wilde laten zien dat ik beide woorden ken en dat het ene Latijn is en het andere Nederlands voor iets heel anders dan een trapezium. Het is allebei een soort van ruitvorm, maar daar is dan alles mee gezegd. De Monnikskap is bovendien ook een bloemetje, een bloemetje met de botanische naam akonitum, hetgeen naar verluid komt van het Griekse woord ἀκόνιτον, wat "zonder strijd" betekent, en dus helemaal geen ruit, en als ik het terugvertaal, want ik geloof niemand op zijn woord, dan zegt google dat het "onnauwkeurig" betekent. Snapt u het nog? Maar ik dwaal af.

Langzaam keerde het bloed terug in mijn hand. Nog slaapdronken, en dus met dezelfde fysiek als mijn broer op de oprit, die overigens allang weer thuis is en ook weer rechtop loopt, schudde ik mijn kussens op. Een boek van Couperus viel op de grond. Vanochtend zag ik het liggen. Langs lijnen van geleidelijkheid. "Er zijn mensen die willen een goed verhaal en er zijn mensen die willen mooie woorden", zei ik die dag tegen een collega. Wat ik daar nu precies mee wilde zeggen, weet ik niet, maar het klonk verrekte goed. Dit stukje is geen van beide. Dit is een slecht verhaal, geschreven met een schrale pen. Maar u hebt het toch maar mooi gelezen.