Obama's watch

Wat is dat voor een wrede speling van het lot dat als ik net op het punt sta om seks te hebben met Obama, mijn dochter de deur openzwaait. "Daar ben ik weer!", zegt ze met de levenslust van de jeugd. "Wat?", zeg ik lodderig, want ik weet even niet waar ik ben en vooral niet hoe laat het is. Wie komt er nu midden in de nacht mijn kamer binnen. "Ik heb low profile getraind", gaat ze verder, "want ik ben echt mega ongesteld!". Ongerudje, denk ik automatisch, want dat is het woord dat mijn allereerste Samsung (the Ladyphone, in babyblauw) ervan maakte, en probeer intussen wanhopig de laatste beelden van mijn droom terug te roepen. Wat was hij mooi, mijn Obama. Eerst liet hij me zijn nieuwe gordijnen zien, helemaal geautomatiseerd en olijfgroen, precies zoals ik ze wil. Hij straalde mannelijke rust uit, zijn armen waren breed, om zijn linkerpols droeg hij een ouderwets horloge met een verweerde bruinleren band. Daarna zaten we met zijn vieren aan tafel. "Wat wil je", had zijn vrouw gevraagd. "Een kind", zei hij. Alle ogen richtten zich op mij. "Ik dacht eigenlijk meer aan een broodje hamburger, maar dat is ook goed", stamelde ik.

Ontucht, ontrouw, voortplanting en een stiekem verlangen naar vlees. Ziedaar mijn leven, denk ik vrolijk, en werp de dekens van me af om te gaan douchen.