Vandaag herdenk ik mijn moeder. Ze werd op 28 september 1927 geboren en is al 29 jaar en 8 maanden dood. Ik was pas 35 toen ze stierf, moeder van J en zwanger van M. Een leeftijd waarop je denkt dat je moeder voor eeuwig is, dat ze er altijd voor jou zal zijn. En daarom ging ik veel te weinig naar haar toe omdat ik druk was met mijn eigen gezin, daarom vroeg ik nooit naar haar leven omdat het over mij moest gaan, daarom vond ik haar klachten vervelend om aan te horen omdat ik niet wilde luisteren naar verhalen over ziek zijn. Maar ineens was ze er niet meer. Ineens was ze dood. En had ik spijt. Ik had haar heus liefgehad en ze had het heus geweten, zei ik keer op keer tegen mezelf, maar had ik het ook gezegd, had ik het getoond? Too little, too late, zeggen de Britten dan, en zo gaat dat in het leven. Moeders geven je de wereld en dat vind je als kind, hoe volwassen je ook bent, allemaal zo vanzelfsprekend, alsof je er recht op hebt.
Mijn lieve, zachte, onbaatzuchtige mama, het is 29 jaar en 8 maanden geleden, vandaag leg ik bloemen op je graf omdat ik je mis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten