Algemeenheden

Ze heeft college tot 7 uur, zegt S, maar dan kan ze met de tram binnen een half uur bij Tivoli zijn. Ik ben er al, app ik. In de hal van het theater is het al aardig druk. Kennelijk staat er iets afschrikwekkends te gebeuren want het krioelt er van de Goths en de Alto's, maar ik zie ook wat oudere subculturen, zoals Metalheads en Bikers: ruige 50 plussers in een leren jack met clubnaam (of gewoon Harley -altijd goed) en veelal een hoog voorhoofd met het restant van de grijze haren in een bloedeloos staartje op de rug. Zij komen vast voor the Fortunate Sons, gok ik (een ode aan CCR), maar de rest? Voor het afscheidsconcert van Front 242? Of toch voor Santé, de Tech-House Bangers? Waar houden Goths eigenlijk van? Ik heb meerdere nichtjes die ik bijna niet meer herken door alle tattoos en piercings, maar het is me nooit helemaal duidelijk geworden wat ze eigenlijk goed vinden, qua muziek. Dat komt ook omdat de huidige generatie altijd met oortjes in loopt en niet langer het leven van ouders gek maakt door het volume van de plastic pick-up op 10 te zetten, zoals wij vroeger. Ach, mijn arm moedertje: was het eerst het zoete gekweel van David Cassidy, daarna draaide ik honderden keren achter elkaar het gegil van Deep Purple's Child in Time (dan was het tussendoor even stil omdat je het singletje moest omdraaien) en School's out for Summer van Alice Cooper.

Ik neem plaats op de trap en doe mijn jas uit. Na een minuut of 5 komt er een oude dame aan. Ik schat haar een jaar of 75, ze loopt met een stok. Vlak voor me blijft ze staan. Ik zie wat ze denkt: deze vrouw is ook niet de jongste meer, ze ziet er uit alsof ze ook naar het Nederlands Philharmonisch gaat, zal ik naast haar gaan zitten? Dat doet ze. "Ik ben met de regiotaxi", zegt ze. Ik knik haar vriendelijk toe. "Dan ben ik altijd te vroeg, want je weet nooit precies hoe laat ze komen, gaat u ook naar Wagner?" Ik knik weer. Ik zeg wat algemeenheden terug en meer aanmoediging heeft ze niet nodig. 

Oude mensen zijn vaak eenzaam. Ze zijn alleen achtergebleven na een druk gezinsleven, het werk is gestopt, de kinderen hebben geen tijd, de hond is dood. Van die dingen. Dus als er iemand aardig doet en ze vriendelijk toeknikt en wat lieve algemeenheden terugzegt, dan gaan ze los. Na een kwartier weet ik dat haar vader accordeon speelde en haar moeder piano. Zij speelt niks, maar ze heeft goede oren, luisteren kan ze. En genieten! Ze heeft een abonnement en gaat het liefst naar pianoconcerten, Lizst, Chopin, maar dit, Wagner en Debussy, vindt ze ook prachtig. Ze zit op het balkon, in het midden. Van de muziek van nu weet ze niets. Het laatste wat ze meekreeg was Queen, dat was wat toen. Bohemian Rhapsody! Maar nu, die jongen die van het balkon is gevallen, ze heeft er nooit van gehoord. En rap, daar begrijpt ze niks van, de klemtoon steeds verkeerd en niet in de maat, vreselijk.

Ik moet erg mijn best doen om haar te verstaan omdat het geluid om ons heen aanzwelt. Achter ons zijn ze het podium aan het opbouwen voor de jazzsessie na afloop. "Dames", zegt een medewerker in een Tivoli shirt met grote ronde zweetplekken onder zijn oksels, "Even de billen omhoog!". Hij rolt een Perzisch kleedje uit en zet de geluidsboxen erachter neer.
De oude dame is inmiddels overgestapt op de politiek. De bezuinigingen op cultuur zitten haar dwars, ze kan het nu allemaal maar ternauwernood betalen, hoe moet dat straks. "Ach", probeer ik, "het zal zo'n vaart niet lopen, voor die tijd vechten ze elkaar de tent wel uit." Het is mijn meest uitgesproken algemeenheid van het laatste halfjaar, maar ik kom er dit keer niet mee weg. Ze heeft het nu over Agema, die heus een leuke babbel heeft, maar ... Ik luister niet meer.  "Ik wacht op mijn dochter", zeg ik, in de stille hoop dat die nu snel voor me staat. "Ze komt van het Science Parc vandaan". 

"Ik ga straks met de bus terug", zegt de vrouw. "Ik woon in Tuindorp".

Even later gaat ze naar boven, naar het balkon. "Veel plezier", zeg ik. "U ook, mevrouw", zegt ze.
Dan belt S. "Waar zit je, ik zie je nergens." 

Als we in de zaal zitten, op de eerste rij - zo dicht bij mijn favoriete dirigent heb ik nooit eerder gezeten -, kijk ik om naar het balkon. Ik zie haar zitten. In haar eentje. Grijze bob, donkere bril, haar stok tegen de reling. Een slimme, ontwikkelde vrouw, die het verleden kwijt is en het heden niet meer begrijpt. Is dat mijn toekomst? Ben ik straks ook gedoemd tot het eenzaam en alleen bezoeken van klassieke concerten omdat de kinderen geen tijd hebben en de rest alleen van rap en One Direction houdt?

Ik hef mijn hand op, zwaai even, maar ze ziet me niet.