Huid

Het is zo'n onzin, wil ik vaak tegen haar zeggen als ik kijk naar haar wastafel in de badkamer. Op haar planchet, een woord dat haar deed lachen van verbazing, staat een heel legioen aan tubes en potjes en flesjes. Skincare, noemen ze dat tegenwoordig, en het is de absolute reden, zegt ze, dat haar huid zo glanst. Ik kijk naar haar strakke kaaklijn en denk, nee, je huid glanst omdat je 22 bent. Mijn wastafel is een toonbeeld van soberheid. Deodorant, een voordeelflacon - alweer zo'n woord uit lang vervlogen tijden - bodylotion, zinkzalf voor geïrriteerde plekken in duistere zones en een beker vol tandheelkundige attributen. 

De huid is blij met alles wat vet is - al smeer je er boter op, heb ik wel eens tegen haar gezegd - en doet het verder met de genen die erin verborgen liggen. Mijn moeder heeft haar hele leven Nivea op haar gezicht gesmeerd, uit die donkerblauwe pot, en zij had op haar 60e een huid zo glad en poezelig als die van een een veertigjarige vrouw. Ze was er trots op en kon voor haar doen redelijk venijnig uit de hoek komen over de huid van minder goed bedeelde familieleden en vriendinnen, meestal als zij weer de dikste van het gezelschap was of geen geld had voor weer een nieuwe jurk. Genen, verzucht ik, als ik op de weegschaal sta, maar erna smeer ik trots mijn voor een 65-jarige nog redelijk rimpelloze vel zacht met massageolie. Met Jasmijn staat er op het etiket. "Jasmijn stimuleert collageen in de huid en vermindert rimpels. Het zorgt voor een langdurige hydratatie en voorkomt uitdroging. Jasmijn is een antidepressivum en maakt euforisch, verdrijft angst en werkt verheffend op het humeur." En dat allemaal in dit flesje van 10 euro, denk ik. Maar als ik de geur opsnuif ben ik weer even terug in Sri Lanka. Ik was net dertig, zwaar verliefd en vol overtuiging dat het leven mij alleen maar prachtige dingen zou brengen. Herinneringen in een flesje. Maar het had natuurlijk ook gewoon een pakje boter kunnen zijn.