Het gezelschap is opgericht in 2009 en wereldwijd bekend geworden door hun deelname aan America's Got Talent, vermeldt de flyer. Het bestaat uit een team van 15 jeugdige zangers en dansers uit het Zuid-Afrikaanse district Limpopo. Deze streek ligt in het noord-oosten van Zuid-Afrika en grenst aan Zimbabwe, Mozambique en Botswana, de ouderen onder ons kennen het vast nog als Transvaal. De populatie daar bestaat uit 97% zwarten van verschillende herkomst, lees ik op Wikipedia, en die avond, om 8 uur precies, wandelt een deel daarvan het toneel op, gekleed in oranje jumpsuits met veel decoratieve kralen in Afrikaanse patronen. Er is één oudere man in het gezelschap. Hij blijkt niet alleen de dirigent, toetsenist, woordvoerder en grappenmaker van de groep te zijn, maar ook de enige witte en overduidelijk de leider. 'Wel weer typisch', roepen P en ik vrijwel tegelijkertijd in elkaars oor en trekken veelzeggend onze oude, blanke wenkbrauwen op.
In Limpopo spreekt het merendeel Noord-Sotho, lees ik weer, met Venda en Tsonga als respectievelijk tweede en derde taal. Slechts 1% spreekt Engels en daar luisteren wij naar. De baas van het groepje is een wat stevige, witte veertiger in een lang vest met etnische motieven (dat ook zomaar van de Wibra had kunnen zijn), die misschien net iets te zielig doet over 'zijn' underprivileged kids uit de sloppen van Afrika. De armoede! De kanslozen! Geen licht meer in huis! Het vuur is gedoofd! Als hij niet met twee vingers zijn keyboard bespeelt, rent hij rond om onduidelijke dingen te doen. Hij roept iets tegen de drummer of de basgitarist. Of slaat de maat vlak voor een van de dansers. Nu kan het zijn dat ik als product van de sixties teveel slavernijfilms heb gezien of door mijn verleden bij de AAPA (het Anti Apartheid Platform Amersfoort) ben gehersenspoeld of, ja, wellicht komt het door mijn relatie van 30 jaar met een man die continu riep dat het de schuld van de blanken was, maar ik vertrouw het zaakje niet helemaal en heer P is het met me eens. Is die grote, blanke man wel helemaal wie hij zegt te zijn? Misschien zag hij brood in die arme sloppenkindjes, misschien rook hij geld! Harde Amerikaanse dollars en waardevaste euro's. Ik wed dat die lenige jongens en die zoetgevooisde meiden allemaal wees zijn met hiv. Maar echt, als hij aan het slot van de voorstelling zijn kinderen ieder apart voorstelt aan het publiek, kijkt geen van hen echt blij, sommigen kijken zelfs regelrecht benauwd.
Ach, wat een onzin, denk ik dan. De man is notabene aan het twerken, zo te zien is hij volledig geïntegreerd, misschien was hij als een soort Mowgli te vondeling gelegd in deze lokale zwarte gemeenschap. Het is vast mijn overgevoelige, westerse verbeelding, waarschijnlijk lachen ze zich allemaal kapot op weg naar de bank, hierna staan ze notabene allemaal met hun jeugdige behinds in Carnegie Hall. Het is bovendien de 7e voorstelling op rij, ze verlangen gewoon naar een avondje Netflix & chill. Ze zijn die braaf meeklappende en stijve Hollanders meer dan zat.
'Was best leuk', besluiten we tot slot, als we na twee uur lawaai weer naar de parkeergarage schuifelen.
'Bohemian Rapsody ging me wel wat ver', zegt P.
'Hallo, ik zei ook niks over Nessun Dorma', zeg ik, 'dus we gaan niet de snob uithangen!'
Hij knikt braaf, want denkt aan de wijn na.
Hij knikt braaf, want denkt aan de wijn na.
Met snacks.
Ik zeg maar niet dat ik al kaarten heb voor "Bij ons in de Jordaan", in januari.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten