Snob in Suburbia

Het is al 10 over 11 als ik wakker schrik uit een diepe, droomloze slaap. Even weet ik niet waar ik ben, terwijl ik toch al bijna 8 jaar gewoon elke ochtend in hetzelfde bed en hetzelfde huis ontwaak. Het is stil in huis. Dochter S is naar het paard, kat M houdt zich vooralsnog gedeisd. Ik pak mijn telefoon. 

Mijn broer heeft gebeld, mijn oudste dochter appt hoe het gaat, de vrouw van mijn neef is jarig en vriend P heeft een smiley gestuurd op Signal. Dan zie ik de bevestiging dat ik om 2 uur 's nachts een jas heb gekocht. Een Barbour waxed parka voor 347 euro. "Jezus", zeg ik hardop. Voor wie niet weet wat Barbour is, het is een oud Brits kledingmerk dat traditionele outdoorkleding maakt, waarvan vooral de wax jassen bekend zijn door dragers als het Engelse koningshuis en andere snobs. En ik citeer: "hoewel de klassieke jassen vooral door plattelandbewoners worden gedragen, schreeuwt het dragen van een Barbour ook dat je van oud geld komt en je weet hoe je een fazant plukt." Ja, u mag even lachen. Want niets van dit alles is ook maar enigszins van toepassing op yours truly. Behalve het snob gedeelte dan. En toch wil ik al jaren zo'n jas. Dat komt zo. 

Vooropgesteld, je kunt veel beter een paar kwalitatief goede en eerlijk gefabriceerde kledingstukken in je kast hebben hangen die jaren en jaren meegaan, dan elke week iets nieuws kopen in de baggerfabriek die China heet. Dat weet iedereen. Maar eerlijk is eerlijk, dat is niet mijn hoofdreden. Ik heb al sinds mensenheugenis een droombeeld voor ogen. Als ik groot ben, dan woon ik op het platteland met katten, honden, kippen en paarden, rijd ik in een Landrover Defender uit de jaren 70 en bij dit alles draag ik een Barbour wax jas en Hunter regenlaarzen. Feitelijk het leven van de late Queen Elisabeth de tweede, maar dan de Hollandse armoe versie. 

Niets van dat alles is ook maar enigszins uitgekomen. Geen landhuis of boerderij op het platteland maar een eengezinswoning in suburbia. Geen Defender maar een Twingo. En maar één kat, meer niet, zelfs het paard is een lease (goddank, want gisteren had hij de racekak en elke paardenliefhebber weet dat als dit niet heel snel overgaat het vele, vele euro's aan dierenarts of kadaverdienst gaat kosten) en die hond (natuurlijk een labrador), die mag pas weer als ik niet meer alle dagen werk. 

Waarom ik dan nu ineens in de nachtelijke uren zo'n jas heb gekocht? Misschien is het de gedachte aan mijn eigen sterfelijkheid. Waarom zou ik sparen voor later als later misschien nooit komt? Of is het 't latente en onverbiddelijke besef dat mijn droom nooit zal uitkomen? Maar ik vermoed dat het te maken heeft met het verlies van een van mijn Ted Baker (alweer Britse) handschoenen eerder deze week. En ik was er zo zuinig op. Ze pasten perfect bij mijn handtas van dezelfde ontwerper en ik had ze een paar jaar terug in de uitverkoop gekocht voor de helft van de oorspronkelijke prijs. "In Ted we trust", zeiden S en ik tegen elkaar als we daar weer teveel geld hadden uitgegeven. 

Gewoontegetrouw voel ik altijd even of ze niet uit mijn zak zijn gevallen als ik mijn autosleutels heb gepakt, maar ineens miste ik er toch een, vorige week zaterdag. Ik ben alle plekken afgegaan waar ik was geweest. De supermarkt, de drogist, de bloemenkraam. Ik had ook getankt en het vuil en het glas weggebracht. Maar niets. Nergens. Gisteren ging ik het hele riedeltje nog een keer af. "Echt niet?", vroeg ik aan de chagrijnige caissière. "Echt niet?", aan mijn bloemenman.  Daarna zat ik mokkend bij mijn schoonzus. Die mijn hele Ted niet kent, het designer concept sowieso geldverspilling en onzin vindt, maar mijn frustratie begreep.

's Nachts zag ik online dat de handschoenen niet meer verkrijgbaar waren. Ted Baker was sinds augustus 2024 failliet! Ik was geschokt. "Waarom wisten wij dit niet", vroeg ik de volgende dag aan mijn al even snobistische dochter. "En wist je dat ze daarvoor al waren overgenomen door een Amerikaans bedrijf?" "Dat verklaart wel waarom de kleding een beetje ordi was geworden", zei S. "Nu je t zegt", zei ik, en zeeg neer op haar bankje. "Je kunt ook nergens meer van op aan."

Kortom, je hoeft geen psycholoog te zijn om de stap naar de jas te begrijpen. In deze idiote, losgeslagen wereld, waarin de leiders krankzinniger zijn dan hun stemmers en je op niemand meer kunt vertrouwen, is zo'n jas belangrijk. Dat snapt een kind.